پیر چشمی: شیوع، تاثیر، و مداخلات

پیر چشمی عبارت است از کاهش تطبیق عدسی با افزایش سن که منجر به عدم توانایی در تمرکز در فواصل نزدیک میشود. این رایج ترین تغییر فیزیولوژیکی در چشم بزرگسالان است و تصور می شود با افزایش سن باعث اختلال کلى نزدیک بینی میشود.

ممکن است افرادی که پیرچشمی دارند از سردرد و فشار چشم شکایت کنند، و به منظور تمرکز بر روی اشیاء، به تدریج آنها را دورتر دور از چشم خود نگه دارند. با این حال، در حالی که ممکن است بر روی اشیاء تمرکز شود، ممکن است از طرفی آنقدر کوچک شود که تشخیص داده نشود. طول بازو نیز این مکانیسم تصحیح را محدود می کند. رایج ترین نسخه تجویز عینک مطالعه است.

در حال حاضر مشخص شده است که که پیر چشمی یک جنبه از عیوب انکساری است که باید بررسی شود. نزدیک بینی خوب در حتی در میان افرادی که از آن برای کارهایی غیر از خواندن و نوشتن استفاده میکنند، مهم است.

شیوع

شیوع پیر چشمی در کشورهای کم درآمد و با درآمد متوسط به خوبی شناخته شده نیست، که در بسیاری از مطالعات در این کشورها عیوب انکساری کمتر از فاصله دید بررسی شده است. چندین مطالعات پیر چشمی وجود دارد که از یک رویکرد مبتنی بر جمعیت استفاده کرده اند، که نتیجه گیری در مورد شیوع پیر چشمی را جمعیت عمومی دشوار می سازد.

یکی دیگر از مشکلات عمده­ی تحقیق در این زمینه این است که تعریفی مورد قبول از پیر چشمی و روشی استاندارد برای سنجش آن وجود ندارد. بنابراین شیوع پیر چشمی بستگی به چگونگی تعریف آن دارد، برای مثال، نقطه پایان و فاصله ای که در آن دید نزدیک مورد آزمایش قرار میگیرد.

با این حال، برخی از مطالعات، از جمله مطالعه ما در مناطق روستایی تانزانیا، می تواند برای ارائه تصويری از شیوع پیر چشمی در کشورهای کم درآمد و با درآمد متوسط مورد استفاده قرار گیرد.

در این مطالعه (افراد با سن 40 سال و بیشتر)، ما از N8 optotype (1 متر یا حدت 20/50 Snellen) به عنوان نقطه پایان آزمایش دید نزدیک استفاده کردیم. این معیار انتخاب شد زیرا با اندازه نوع روزنامه در آن کشور مطابقت دارد. ما با قرار دادن جدول نزدیک در 40 سانتی متری شخص، دید نزدیک را اندازه گیری کردیم.